"Έστεκε στο παράθυρο, όπως τα παλιωμένα αγάλματα της πλατείας περίμενε επισκέπτες
τα σύννεφα βιαστικά διαβαίνανε, μαζί με ένα ξεχασμένο αεράκι που χτύπαγε τις καταπράσινες λεμονιές
η μουσική στο ραδιόφωνο ξάφνιαζε με τις αλλαγές της, όσο οι λέξεις ποίησης χαράζονταν βαθιά
σε μια καρδιά, αλλαγμένη πια από το χρόνο και τις καταιγίδες, μα πάντα νεότατη
ήθελε να φυσήξει μέσα της αυτό το αεράκι, να φωνάξει δυνατά, να καεί από αγάπη και τόσα άλλα
όμως κάτι τη σταματούσε, ίσως εκείνο το παράθυρο, όσο κοιτούσε με αγωνία τις ώρες και μέτραγε
το πάθος, την αγάπη, την ομορφιά, την αλλαγή, τις εποχές, κάθε τι αυθεντικά μετρήσιμο".