Δεν έχω αίσθηση του χρόνου τα πάντα γύρω μου νεκρά
ψάχνω να βρω τον εαυτό μου σ’ ένα δωμάτιο σιωπηλά.
Ξέρεις μου έλειψες μικρό μου σου λέω καθώς εσύ γελάς
σε μια παλιά φωτογραφία που την κρατώ για συντροφιά.

Είναι άδικο να σ’ έχει κάποιος άλλος τώρα πια,
είναι βάσανο να έχεις μοναξιά για συντρόφια.
Είναι θεέ μου που έχει λείψει και τη σκέφτομαι ξανά,
είναι στα μάτια μου η θλίψη και δε φεύγει μακριά.

Γράφω επάνω στον καθρέπτη με το κραγιόν σου μην ξεχνάς
μια νέα μέρα ξημερώνει στο χθες και πίσω μην κοιτάς.
Μα ούτε αυτό δε με λυτρώνει ξαναγυρίζω στα παλιά,
θεέ μου, που έφτασα κι ακόμη έχω χιλιόμετρα μπροστά.

Είναι άδικο να σ’ έχει κάποιος άλλος τώρα πια,
είναι βάσανο να έχεις μοναξιά για συντρόφια.
Είναι θεέ μου που έχει λείψει και τη σκέφτομαι ξανά,
είναι στα μάτια μου η θλίψη και δε φεύγει μακριά.

Ότι πιο όμορφο έχω ζήσει είσαι εσύ που έχεις σβήσει
κι έχεις πλέον ξεπουλήσει ότι έχω αγαπήσει.
Δεν υπάρχει πλέον λύση την καρδιά μου σου έχω αφήσει
κι ας έχεις χαραμίσει τα καλυτέρα σου χρόνια
στα μπαλκόνια, στα σαλόνια μες στις πίστες και τα ψώνια.

Και τα βράδια σου γυρίζεις μόνο όταν είσαι λιώμα
απ’ το κώμα όταν ξυπνήσεις κάπου άλλου θα τραγουδώ
και ο στίχος θα `χει θέμα μοναχά το σ’ αγαπώ.