Ποιος είδε ψάρι στο βουνό και θάλασσα σπαρμένη,
ποιος είδε κόρη λυγερή στα κλέφτικα ντυμένη;
Τέσσαρους χρόνους περπατεί μ’ αρματωλούς και κλέφτες
κανείς και δεν τη γνώρισε από τη συντροφιά της.
Και μιαν αυγή και μια λαμπρή, μια `πίσημον ημέρα
βγήκαν να παίξουν το σπαθί, να ρίξουν το λιθάρι.
Εκόπη τ’ ασημόκουμπο κι εφάνη το βυζί της.
Κανένας δεν τη λόγιασε από τα παλληκάρια,
μα `να μικρό κλεφτόπουλο σκυφτό χαμογελά της.

Τι έχεις βρε βλάμη και γελάς, τι έχεις και χαμοβλέπεις;
Είδα τον ήλιο πόλαμψε κι έφεξε το φεγγάρι,
είδα και το βυζάκι σου που είν’ άσπρο σαν το χιόνι.
Σώπα μωρέ κλεφτόπουλο, μιλιά μη μολογήσεις
και να σε πάρω ψυχογιό, βαριά να σε πλουτίσω,
για να βαστάς το νταμασκί και το χρυσό τουφέκι
Εγώ δε θέλω ψυχογιός, βαριά να με πλουτίσεις,
για να βαστώ το νταμασκί και το χρυσό τουφέκι
μόν θέλω σε γυναίκα μου και να με πάρεις άντρα.

Που ειπεί το "θέλω" εις εμέ πρέπει και να `ναι άξιος,
να `ναι πρωτοπαλίκαρο και κλεφτοπολεμάρχος.
Το ζήτημά σου είναι βαρύ, μα α θέλει ο Θιός θα γίνει,
α θέλει ο Θιός να μ’ αγαπάς, ο πρώτος ούλων είμαι.
Δείξε μου πού `ναι οι φωτιές, οι σπαθισμοί, τα βόλια
κι εγώ για την αγάπη σου θα πέσω πρώτος σ’ ούλα.