Αλλά ποιος ήλιος του μεσονυχτιού
πάνω απ’ τα άλογα δείχνει
χαράζοντας τα ίχνη.
Το λευκό, το πυρρό,
το ωχρό και το μαύρο
οπλίζοντας στο χώμα
στυλώνουν ή χρεμετίζουν.
Ένα άγουρο πρωινό
με ακουμπάει στο μέτωπο
με την ανθοβολιά
των κρινολούλουδων.
Ποιο είν’ αυτό το άσμα,
πρώτα-πρώτα,
πού δε γροικάω;