Πιστεύω σ’ εσένα όπως πιστεύω στο άρωμα
Όπως πιστεύω στου πουλιού το λάλημα μες στο σκοτάδι
Πιστεύω σ’ εσένα όπως πιστεύω στη θάλασσα
Πιστεύω σ’ εσένα όπως πιστεύω στο ανοιγμένο
του μεσονυκτίου τριαντάφυλλο
Πιστεύω σ’ εσένα μόνο πάνω στου κόσμου το αέτωμα
Εκεί όπου ο ήλιος γίνεται πάγος
Και φωτιά ο αέρας
Πιστεύω σ’ εσένα μόνο στον ορίζοντα του ανθρώπου
Σε πιστεύω και όσο ανασαίνω εσένα θα πιστεύω
Θα σε πιστεύω
Στη σκοτοδίνη στον ίλιγγο στην πτώση
Και στου εαυτού μου την εκμηδένιση
Πιστεύω σ’ εσένα όπως πιστεύω στη ζωή
Κι ενώ ο κόσμος πιστεύει στη στιγμή του θανάτου
Εγώ πιστεύω σ’ εσένα χωρίς από πουθενά να κρατιέμαι
Εγώ πιστεύω σ’ εσένα στην απουσία μέσα και στον ύπνο
Ω μανόλια, της αγρυπνίας μου μανόλια εσύ
Εγώ πιστεύω σ’ εσένα μέσα στην οχλοβοή και μες στην
άκρα ησυχία
Εγώ πιστεύω σ’ εσένα μέσα στον πόνο
Εγώ πιστεύω σ’ εσένα όπως πιστεύω στης ύπαρξης τον
    έλεγχο και την απόδειξη
Όπως πιστεύω στου αποχαιρετισμού τον σπαραγμό
Εγώ πιστεύω σ’ εσένα πιο πολύ κι απ’ ό,τι στον ίσκιο μου
Πιστεύω σ’ εσένα όπως πιστεύω και στ’ ότι το μαύρο νερό
κάνει χρυσές ανταύγειες
Όπως πιστεύω στη σκόνη των γυμνών πελμάτων
Πιστεύω σ’ εσένα όπως πιστεύει στη βροχή η έρημος
Όπως πιστεύει η μοναξιά στους εναγκαλισμούς
Όπως πιστεύει στο αφτί η φωνή η κραυγή ο ήχος.