Είναι μικρό το όνομά σου, καταραμένη πια λέξη
δεν έπρεπε η μαμά σου να το διαλέξει.
Κι εκεί που λέω πως σε φτάνω
ένα μαύρο πλήκτρο στο πιάνο με κυνηγάει
και μου λέει πως θα με βαρέσει.

Είναι μικρό τ’ όνομά σου, καταραμένη πια λέξη
δεν έπρεπε η μαμά σου να το διαλέξει.

Έχω ξεχάσει τι πίνω, τα λογικά μου χαμένα
κανείς ποτέ δε θα μάθει πολλά για μένα
και στο μεθύσι μου επάνω σκέψεις παράξενες κάνω
άσπρο και μαύρο τα βλέπω ερωτευμένα.
Έχω ξεχάσει τι πίνω, τα λογικά μου χαμένα
κανείς ποτέ δε θα μάθει τίποτα για μένα.

Είναι μικρό τ’ όνομα σου μου καίει κι απόψε τα χείλη
να ξέρεις όλοι τ’ αρνιούνται, πως σ’ έχουν φίλη.
Έτσι θα κάνω κι εγώ θα κρύψω καλά ότι σε ξέρω
και πριν τρεις φορές να σ’ αρνηθώ,
ποτέ δε θα τα καταφέρω.

Είναι μικρό τ’ όνομα σου μου καίει κι απόψε τα χείλη
να ξέρεις όλοι τ `αρνιούνται, πως σ’ έχουν φίλη.