Οἱ λέξεις κινοῦνται, ἡ μουσική κινεῖται

μόνο στόν χρόνο· ὅμως μόνο ἐκεῖνο πού ζεῖ

μπορεῖ καί νά πεθάνει. Οἱ λέξεις, μετά τόν λόγο, ἀγγίζουν

τή σιωπή. Μόνο μέ τη μορφή, το μοτίβο

οἱ λέξεις ἤ ἡ μουσική μποροῦν ν’ ἀγγίξουν

τήν ἀκινησία, ὅπως ἕνα κινέζικο ἀκίνητο βάζο

κινεῖται ἀδιάκοπα μέσα στήν ἀκινησία του.

Ὄχι ἡ ἀκινησία τοῦ βιολιοῦ, ὅσο διαρκεῖ ὁ ἦχος,

ὄχι μόνο ἐκεῖνο, ἀλλά ἡ συνύπαρξη,

ἤ ἄς ποῦμε ὅτι το τέλος προηγεῖται τῆς ἀρχῆς,

καί το τέλος καί ἡ ἀρχή βρίσκονταν πάντοτε ἐκεῖ

πρίν ἀπό τήν ἀρχή καί μετά το τέλος.

Καί ὅλα εἶναι πάντοτε τώρα. Οἱ λέξεις τεντώνονται

ραγίζουν καί κάποτε σπᾶνε, ἀπό το βάρος τοῦ φορτίου,

ἀπό τήν ἔνταση, γλιστροῦν, παραπατοῦν, σβήνουν,

φθίνουν ἀπό τήν ἀνακρίβεια, δέν μένουν στή θέση τους,

δέν μένουν ἀκίνητες. Φωνές πού στριγκλίζουν

πού ἐπιπλήττουν, χλευάζουν, ἤ ἁπλῶς φλυαροῦν,

πάντοτε καταφέρονται ἐναντίον τους. Ὁ Λόγος στήν ἔρημο

περισσότερο προσβάλλεται ἀπό τίς φωνές τοῦ πειρασμοῦ

τή σκιά πού κλαίει στόν νεκρικό χορό,

τόν δυνατό θρῆνο τῆς ἀπαρηγόρητης χίμαιρας.