Ἔτσι κινήσαμε, κι αὐτοί μαζί, μέ τρόπο τελετουργικό,

κατά μῆκος τῆς ἔρημης ἀλέας, στῶν πυξαριῶν τόν κύκλο,

νά δοῦμε τη στραγγισμένη λιμνούλα.

Στεγνή ἡ λιμνούλα, στεγνό τσιμέντο, καφετί στίς ἄκρες,

καί ἡ λιμνούλα γέμισε μέ νερό ἀπό το φῶς τοῦ ἥλιου,

καί ὁ λωτός ἀναδύθηκε, ἥσυχα, ἥσυχα,

ἡ ἐπιφάνεια ἔλαμψε ἀπό τήν καρδιά τοῦ φωτός,

καί ἐκεῖνοι ἦταν πίσω μας, καθρεφτισμένοι στή λιμνούλα.

Ὕστερα πέρασε ἕνα σύννεφο, κι ἄδειασε ἡ λιμνούλα.

Φύγετε, εἶπε το πουλί, γιατί οἱ φυλλωσιές ἦταν γεμάτες μέ παιδιά,

μέ ἔξαψη κρυμμένα, τα γέλια συγκρατώντας.

Φύγετε, φύγετε, φύγετε, εἶπε το πουλί: το ἀνθρώπινο εἶδος

δέν μπορεῖ ν’ ἀντέξει πολλή πραγματικότητα.

Ὁ παρελθών χρόνος καί ὁ μέλλων χρόνος

ὅ, τι θά μποροῦσε νά εἶχε συμβεῖ καί ὅ, τι συνέβη

δείχνουν σ’ ἕνα τέλος, πού εἶναι πάντοτε παρόν.