Το ότι στο αίμα μου
εγκατεστάθη από καιρό
ένα μελίσσι σε έξαψη
αναπολώντας την στιγμή που οι δυο μας
σε πείσμα όλων των άνωθεν προβλέψεων
Μεγαλοβδόμαδα
θα επιχειρήσουμε αποκαθήλωσιν του Εσταυρωμένου
δεν το αρνούμαι,
ορκίζομαι μόνο πως δεν ξέρω
τι θα πει απολογία
και πως απ’ τους αγέρηδες
γνωρίζω μόνον τον φρικτότερο
αυτόν που απογυμνώνει τα οστά.
Μ’ αυτόν τον τρόπο ερμηνεύεται
γιατί στεφάνωσα τους νικητές στον λίθον
καταμεσής της αγοράς
όταν ακόμα βασίλευαν οι τριάκοντα
γιατί γονάτισα στη θέα του Βεζούβιου
που οργισμένος μας παρέδωσε
την Πομπηία κοιμητήριο
ξέχειλη στο θειάφι
έτοιμη για μελέτη πια
κι ακόμα πώς αλλάζω
σταυρωτά φιλιά
και ενίοτε μάλιστα ακολουθώ
τους εραστές του σεληνόφωτος
τους πάντοτε ανερχόμενους
τους έτοιμους να καταποντιστούν
μα εν τούτοις ανελλιπώς διαπλέοντες
τα μαύρα ύψη
μοναχά για ν’ αναφωνήσω
κάποτε μαζί τους:
Νατες, πάνε πια, πορεύονται
οι νέες πολιτείες.