Ο δρόμος για την Κατερίνη
περνούσε πρώτα από την καρδιά μου
στο λασπωμένο το σταθμό.
Σκληρές στιγμές ήταν εκείνες
που οι στρατιώτες κι οι σειρήνες
τρυπούσανε τον ουρανό.

Με μια παλιά χακί κουβέρτα
ξανάρχιζα κι εγώ κουβέντα
να ξεγελάω τον καιρό.
Μα ήταν μακριά η Κατερίνη
κι ο πόλεμος και η ειρήνη
κι όσα ζητούσα για να βρω.

Έριξα το αίμα της ψυχής μου
πάνω στην πέτρα της ζωής μου
κι η πέτρα έβγαλε νερό.
Κι ο δρόμος για την Κατερίνη
μια πόρτα είναι που δεν κλείνει
σ’ αυτό το δύσκολο καιρό.

Με μια παλιά χακί κουβέρτα
ξανάρχιζα κι εγώ κουβέντα
να ξεγελάω τον καιρό.
Μα ήταν μακριά η Κατερίνη
κι ο πόλεμος και η ειρήνη
κι όσα ζητούσα για να βρω.

Φέρνει μπουγάζι η Εγνατία μ
α ποιος κοιτάζει την αιτία
που φύτρωσαν σπαθιά στη γη.
Ο δρόμος είναι του πολέμου
και τ’ άστρα ετούτα του ανέμου
για ν’ ακονίζεις μια ζωή.