Τώρα πλατύνανε τα όνειρά σου,
ρίχνεις γύρω σου ακαθόριστες ματιές
μα το τοπίο έγινε θολό.

Είχες πριν τα όνειρα του σοκακιού,
τα όνειρα που χωρούσανε στην τσέπη
κι ήτανε διάφανα.

Στην άσπρη σκόνη ζυμώθηκε η πλατεία σου,
μέσα της δεν ξεχωρίζεις τίποτε,
γίνεσαι σβούρα και περιστρέφεσαι,
τεντώνεις τον λαιμό σου
αλλά είναι ο υπόνομος βαθύς.

Το σοκάκι που πίστευες και ζούσες
έγινε τώρα χαρακιά μες στο μυαλό σου,
ματώνει όποτε βρέχει,
πονάει σαν αλλάζει ο καιρός και το θυμάσαι.

Η σχάρα του υπονόμου έγινε ουρανός σου,
η μαυρίλα του πλακώνει τη ματιά σου.
Ο δρόμος που το δάκρυ χαράζει
στα σκονισμένα μάγουλά σου
δεν οδηγεί στην έξοδο.

Τρέμεις συχνά και λες:
"Δεν έπρεπε να χάσω το σοκάκι,
μ’ όλα τα όνειρα της πρέζας
δεν τ’ αλλάζω".

Ψάχνεις πότε-πότε στη τσέπη σου,
Πώς ψάχνουμε για κάποιον αναπτήρα.