Τα λάστιχα ξεσκίσανε τ’ απόνερα,
τινάχτηκε η καταφρόνια κι αρπάχτηκε
στη μοναξιά ενός ρομαντικού ποδηλάτη.
Στις στράτες με τις λησμονημένες καντάδες
οι θορυβώδεις και γυαλιστεροί χείμαρροι
σβήσανε τα πατήματα της ξυπόλυτης αλητοπαρέας,
σταμάτησε στη διάβαση ο ρυθμός της καρδιάς μας
ανέλαβαν σηματοδότες τη ρύθμιση.

Ψάχνω στου δρόμου τις άσπρες παχιές γραμμές
να βρω τα μυστικά του τροχονόμου,
γίνομαι σφύριγμα κι αλλάζω τη ροή της κίνησης.
η πόλη σαπίζει στους στάσιμους χείμαρρους!

Φιλάργυροι πνιγμένοι στο βρόχο της γραβάτας τους,
λαμποκοπάνε στο μποτιλιάρισμα
της αηδίας, της υπομονής, της σκέψης τους.

Γίνομαι χέρι τσιγγανόπουλου,
απλώνω στα τζάμια πίσσα,
οι οδηγοί μ’ ευγνωμονούν
τους κρύβω το χάος, τον άρρωστο ήλιο
κι ο τροχονόμος χλώμιασε.
Τα λάστιχα τα πήραν διαρρήκτες
τα πήγαν σ’ άλλες γειτονιές,
βγήκε στη σύνταξη ο τροχονόμος.