Χάθηκε στις ώρες που κυλήσανε,
έμοιαζε μ’ ένα μουντό ξημέρωμα,
με το ανήλιαγο το μεσημέρι.
Οι ώρες που τη πήραν ναυάγησαν
και σα παράξενο αγώγι, δύο τη ζήλεψαν,
χίλιοι τη μίσησαν κι ένας τη καρτερούσε.
Φορτώθηκε στου ωροδείκτη τη καμπούρα,
βάρος αλλόκοτο,
ο λεπτοδείκτης χλώμιασε,
τη προσπέρασε. Για πόσο ακόμη θα τη προσπερνά;
Το ξυπνητήρι που δεν ήχησε,
η σφαλισμένη πόρτα στων δευτερόλεπτων τ’ αλώνι
κι η τσακισμένη περηφάνια μου, τη μέθυσαν...