Στη χώρα που δεν έχει χρόνο
ούτε φεγγάρι ούτε πρωί
σαν φαναράκι φέγγει μόνο
ψεύτικο σπίτι από χαρτί.

Κι είναι γεμάτο απ’ τα όνειρα μου
ας είναι πάντοτε αδειανό
σαν κάστρο στο χαλί της άμμου
υψώνεται στον ουρανό.

Σκεπή δεν έχει μήτε πόρτα
μόνο παιχνίδια κατοικούν
κι όταν οι κούκλες βγαίνουν βόλτα
οι λύπες παν να κοιμηθούν.

Κάποιος μιλά, κάποιος σωπαίνει
στο κάδρο κάποιος μου γελά
σαν καραβάκι κάποιος δένει
το σπίτι στην ακρογιαλιά.

Τα παραμύθια του θυμάμαι
και μια κόκκινη κλωστή
λύνει και δένει ότι φοβάμαι
στου ύπνου τη μεγάλη αυλή.

Κλειδί δεν έχει να φυλάξει
στην κάμαρα του μυστικά
ιππότες από μπλε μετάξι
τη νύχτα διώχνουν μακριά.

Κάποιος μιλά, κάποιος σωπαίνει
στο κάδρο κάποιος μου γελά
σαν καραβάκι κάποιος δένει
το σπίτι στην ακρογιαλιά.

Βλέπει των άλλων τα ταξίδια
βλέπει που τρέχουν βιαστικοί
μα η δική του η πυξίδα
δείχνει πως πάντα θα ‘ναι εκεί.

Στη χώρα που δεν έχει χρόνο
ούτε φεγγάρι ούτε πρωί
σαν φαναράκι φέγγει μόνο
ψεύτικο σπίτι από χαρτί.