Μήνες άκουγα όταν, σαν χίλια βόδια
Τα κύματα μουγγρίζουν τρώγοντας το βραχονήσι τερατώδες,
Και δεν πίστευα πως μπορούν της Μαρίας τα διάφωτα πόδια,
Να δαμάσουν του Ωκεανού το λαρύγγι θορυβώδες.

Ω! Φλορίδες! Πολύχρωμων, αινιγματικών τόπων,
Όπου τα άνθη κοιτάζουν με μάτια ζαρκαδιών,
Που κρέμονται μες στο νερό οι ανταύγειες των ουράνιων τόξων,
Σαν σκοινάκια γαλάζιων κοπαδιών.

Είδα εγώ μέσα στους βάλτους δύσοσμους,
Πως σάπιζε ο Λεβιάθαν μέσα στην καλαμιά,
Ανεμοστρόβιλο που σήκωνε τη λίμνη, απότομους κατακλυσμούς,
Των μακρινών καταρρακτών την καταχνιά.

Βουνά από τους σεντεφένιους πάγους,
Κόλπους μυχούς με ξεράσματα των καραβιών,
Όπου ως τα οστά φαγωμένα απ’ τους κοριούς αδηφάγους,
Πέφτουν φίδια από το ύψος γλοιωδών κλαδιών.

Είδα και κάτι άλλο, ενάντιο στης φύσεως των νόμων
Το ωδικό χρυσοφόρο ιχθύς, που ήταν σπυρωτός.
Νανουρισμένος από τον αφρό των ανώμαλων δρόμων,
Ανυψωνόμουν – με τη δύναμη ανέμου – φτερωτός.