Η στενή σανίδα πίστευε τον διατηρούσε στον αφρό.
Τα μισά του χέρια
μιαν ασυνήθιστη γλώσσα καρφωμένη πάνω της.
Τα υπόλοιπα,
απελπισμένη κραυγή χούφτωναν ένα κρύσταλλο κόσμο.

Εσύ, κοίταζε τα πουλιά, μου είπε,
κοιμούνται στον ήρεμο κύκλο
υπάρχουν για να με ταξιδέψουν.

Εγώ, κοιτάζω μια σειρά χρόνια, ένα – ένα
όπως εγκαταλείπουν το σώμα μου, φοβάμαι,
άκουσα τον αρουραίο που απογυμνώνει τα μέλη,
το ροκάνισμά του ψίθυρος σαγήνης, ο κλέφτης
τον ψάχνω στο σκοτάδι και στους βυθούς κάτω από γέφυρες

Μικρό διάφανο ποτήρι, καταραμένη χύτρα μάγισσας.
Το πρόσωπο του φίλου μου
στον πάτο της θραύσματα φεγγαριού μισόκαιγε
έτσι που έριχνε το σπίρτο μες στο σώμα του,
το άναβε κι ανέβαινε πυρπολημένος, κάθυγρος
να συναντήσει τα καμένα με τις Αγγελικές
αυτού του κόσμου ή του άλλου.