Ω εσύ, των Αγγέλων ο πιο όμορφος και σοφός,
Θεέ που σε πρόδωσε η Μοίρα, σούλειψε ο δοξασμός,

Ω Σατανά, τη ζοφερή μου ελέησε δυστυχία!

Ω Πρίγκηπα της εξορίας, που είσαι αδικημένος
κι εγείρεσαι πιο δυνατός πάντα, αν και ηττημένος,

Ω Σατανά, τη ζοφερή μου ελέησε δυστυχία!

Συ παντογνώστη, άναξ τρανέ των υπογείων, όπου
θεραπεύεις τρυφερά τα βάσανα τ’ ανθρώπου,

Ω Σατανά, τη ζοφερή μου ελέησε δυστυχία!

Εσύ που, ως και στον λεπρό, στον άτιμο παρία,
διδάσκεις της Παράδεισος τη γεύση μ’ ευσπλαχνία,

Ω Σατανά, τη ζοφερή μου ελέησε δυστυχία!

Ω εσύ που από τον θάνατο, παλιό εραστή τρανό
σου, την Ελπίδα γέννησες, —κορίτσι διαλεχτό!

Ω Σατανά, τη ζοφερή μου ελέησε δυστυχία!

Συ, τον απόβλητο ήρεμα που κάνεις να κοιτάζει
που όλους γύρω από το ικρίωμα καταδικάζει.

Ω Σατανά, τη ζοφερή μου ελέησε δυστυχία!

Εσύ που ξέρεις τις γωνιές της ζήλειας που ο Θεός
τους λίθους τους πολύτιμους έκρυψε ο φθονερός,

Ω Σατανά, τη ζοφερή μου ελέησε δυστυχία!

Συ που με βλέμμα λαγαρό, γνωρίζεις τα βαθιά
οπλοστάσια που των μέταλλων κείται η στρατιά,

Ω Σατανά, τη ζοφερή μου ελέησε δυστυχία!

Εσύ, που κρύβουν τους γκρεμνούς τα χέρια σου πλατιά,
του υπνοβάτη που πάνω στα κτίρια ακροπατά,

Ω Σατανά, τη ζοφερή μου ελέησε δυστυχία!

Συ που σαν μάγος τα παλιά οστά του νυχτωμένου
πραΰνεις, μέθυσου, από αλόγατα αγριοπατημένου,

Ω Σατανά, τη ζοφερή μου ελέησε δυστυχία!

Εσύ που, για να ανακουφίσεις τον ασθενικό,
δίδαξες θείο να ενώνουμε με κάλιο νιτρικό,

Ω Σατανά, τη ζοφερή μου ελέησε δυστυχία!

Εσύ, λεπτέ συνένοχε, που την υπογραφή σου,
χαράζεις πα στο κούτελο του αδίστακτου, άθλιου Κροίσου,

Ω Σατανά, τη ζοφερή μου ελέησε δυστυχία!

Συ που στα μάτια, στην καρδιά, βάζεις, των κοριτσιών
το λάτρεμα του τραύματος μα και των κουρελιών,

Ω Σατανά, τη ζοφερή μου ελέησε δυστυχία!

Φανάρι των εφευρετών, ραβδί των ξορισμένων,
εξομολόγε των συνωμοτών, των κρεμασμένων,

Ω Σατανά, τη ζοφερή μου ελέησε δυστυχία!

Θετέ πατέρα αυτών πούδιωξε χάριν της οργής
του ο Θεός Πατήρ απ’ την παράδεισο της γης,

Ω Σατανά, τη ζοφερή μου ελέησε δυστυχία!