Αυτά που βλέπω
δεν είναι μέρος
της κατασκευασμένης
συλλογικής συνείδησης.
Αυτά που βλέπω
είναι τρομακτικά.
Με στοιχειώνουν σε εφιάλτες.
Με γεμίζουν αγωνία.
Με κάνουν να κλαίω
και να θέλω να φωνάξω
την απόγνωσή μου
με μεγάλα απελπισμένα μάτια,
όπως σ’ εκείνο τον ασπρόμαυρο
εξπρεσιονιστικό πίνακα.
Με κάνουν να λαχταρώ έναν καλύτερο κόσμο.

Αυτά που βλέπω
άλλοι άλλες έχουν εκπαιδευτεί να μην τα βλέπουν.
Έχουν εκπαιδευτεί
να βλέπουν άλλα αντί γι’ αυτά.
Και να στρέφονται εναντίον μου.
Με κατηγορούν
ότι είμαι ταραχοποιό στοιχείο
ότι είμαι τρελή
ανατρεπτική
καταστρεπτική
ασεβής
αχάριστη
άπληστη.
Με κατηγορούν
για ανηθικότητα
για απρέπεια.
Πνίγουν τις κραυγές μου για να έχω καλή διαγωγή.
Και μάταια
ματαιόδοξα
προσπαθούν να μ’ αλλάξουν.
Αλλά συνεχίζω να αρνούμαι
και να είμαι κολλημένη στο όραμά μου
ελπίζοντας ότι δε θα γίνω ποτέ σαν αυτούς
ότι δε θα γίνω ποτέ σαν αυτές,
ενώ εύχομαι να γίνει ένα θαύμα
για να τους κάνει να δουν κι αυτοί κι αυτές
αυτά που βλέπω.