Δάκρυσε η σιωπή στου χρόνου την άκρη.
Αντίο λοιπόν.
Σμήνη πουλιών που βρέθηκαν
σε θύελλα οι στιγμές μας,
χάθηκαν πίσω απ’ την αυλαία της λησμοσύνης.
Χωρίς φτερά, χωρίς ψυχή,
στροβιλίζονται στη δίνη του επίλογου.
Αισθήσεις νεκρωμένες,
λέξεις πνιχτές, ψίθυροι ακατάληπτοι.
Η ωρυγή του πόνου εκκωφαντική,
μας σπρώχνει σε δρόμους χωριστούς.

Θλιβεροί ναυαγοί, στη θάλασσα της μοναξιάς.