Σε συνεπαίρνει η μαγική λιτανεία
των όμορφων πράξεων
πού λαχταρά η καρδιά σου.
Ξεκινά απ’ τα υψίπεδα
αυτή η λαχτάρα
και κατεβαίνει στην πολιτεία
να πραγματωθεί.
Μα συναντά λάσπη
στους χωματένιους
μικρόψυχους ανθρώπους...
Και θέλεις να τους γυμνώσεις
απ’ το βρωμικο μέσα τους
μα δεν μπορείς.
Κι η οδύνη που δε γνωρίζουν
όλη πάνω σου τυλίγεται
σαν να `ναι δικό σου το φταίξιμο.
Κι οι πείνες μέσα σου
πάμπολλες
μα η δίψα της έκφρασης
χειρότερη απ’ όλες
τις πείνες και τις δίψες.
Δεν προλαβαίνεις να νιώσεις κάτι
και σκέφτεσαι κιόλας
πώς θα το πεις.
Γι’ αυτό κουβέντιαζε
με τ’ άστρα την νύχτα
με τα δεντρα τη μέρα
με την θάλασσα
νύχτα και μέρα
στόμα με στόμα
χέρια με χέρια.