Δεν είμαστε ξένοι της πραγματοσύνης
αν μου δώσεις τον τελευταίο σου ύπνο θα σου χαρίσω
τα δάχτυλά μου που περισσεύουν τις νύχτες
και τον δεξιό μου ώμο που σπαρταράει στα χρώματα και στους ήχους
σπιθίζει η άλλη μου αρχή:
- τι θέλεις τέρας, τι θέλεις τέρας...
η σκέψη μου είναι λευκή
και η στάση μου του εμβρύου ως να με πνίξει
θα συνθλίβει νυχθημερόν την ασέβεια
εξάλλου βαθύτερο ένα κορμί απ’ την έδρα του
βαθύτερο προσωπικό εκμαγείο

έχοντας πεισθεί πολλές φορές
βραδυφλεγής όπως συνέρχομαι της ματαιότητας
κι έχοντας καταλήξει τίποτα να μη μου αρκεί
δε ξέρω από λοιμούς κι από πολέμους
κι έτσι πέρασα τη ζωή μου ανάμεσά σας, ομοιώματα φρίκης
γι αυτό και σας πενθώ και σας ονοματίζω
γι αυτό και μνήμα μου διάλεξα την καρδιά μου
γι αυτό και μοιρολόι μου διαλέγω την ανάσα.