Είναι τα απάνθρωπα γεράματα. Είναι η θρυλική επιστήμη. Είναι η τρυφερότης του κράτους και οι αιμοδιψείς του λειτουργοί. Είναι το απόγευμα αυτό στο μελάνι, αυτό το στόμα στο βούτυρο, το σιδερένιο μου κεφάλι και η παχουλή μου καρδιά. Είμαι εγώ στο προσκήνιο ως νεαρή ηρωίδα, ως ο καλαίσθητος χριστιανισμός, ως πιστωτής ψηφοφόρος, ως στυγερό κοινοβούλιο. Είναι ο οίνος που αφρίζει, η αλοιφή που σερβίρεται και η φωτιά που ξεμαλλιάζει. Είναι η πρωτεύουσα στο πάλκο, είναι ο εκλεγμένος σκύλος, είναι το διεθνές χειροκρότημα. Είναι ο πασάς ελεήμων, η θεότης η αθλητική, είναι η καριέρα των μουσών, τα δάση με κρανίο και πάγκρεας, η ποθητή αστυνομία. Δεν είναι το αληθινό αρχιπέλαγος, δεν είναι καν η πράσινη θάλασσα, δεν είναι η παραμικρή πιθανότης. Μα κυρίως δεν είναι για χόρταση, ο πατριώτης να μασάει αργά.