Η μέρα ξημέρωσε με πολλαπλά πρόσωπα
τα πολλαπλά της πρόσωπα.
Σε κανένα δεν αναγνωρίζω
τα χαρακτηριστικά μου.
Φωνές που χτυπούν στους τοίχους
επιστρέφουν στο στόμα μου.

Εισπνοή -εκπνοή -εισπνοή -εκπνοή

Θλίψεις με πλατύγυρα καπέλα περνούν έξω
απ’ το παράθυρο. Οι σκιές τους
κατηφορίζουν ξοπίσω.

Δεξί -αριστερό -δεξί -αριστερό.

Στο κλάσμα του φόβου ο παρανομαστής
συρρικνώνεται.

Απ’ το πρωί χιονίζει νεκρούς
μες στο δωμάτιο.
Τους κερνάω κονιάκ με παγωμένα δάχτυλα
και γελάω με την όψη τους.
Είμαι πιο χλωμή κι απ’ το χιόνι.

Πιο παγωμένη.
Το μπουκάλι αδειάζει χωρίς να πίνω.
Το δωμάτιο γεμίζει χωρίς να μπαίνει κανείς.

Κάπου στο βάθος
ένα σαξόφωνο παίζει το let's get lost.

Σκορπάω ευχές στο πάτωμα
που αμέσως πραγματοποιούνται.

Ας χαθούμε επιτέλους.