Μιας ψεύδους λύσης αίνιγμα σε μπάρκο λάθους πλοίο
με πέννας το κακόφημο σκιτσάρισμα ρετρό.
Ληστής ήσουν που κούρσεψες θεού ντροπής φορτίο
με όρντινα φουντάροντας χρυσάφι στο βυθό.

Χωρίς να στάξει η μέθη σου φθαρμένο αίμα δράκου
με δίχως κουρελότσουφλων την δύνη για πανιά.
Με βρωμα στύσης εύθραυστη στην τσάκιση του φράκου
σε ύπνους τόσο ευαίσθητους με γυάλινα κουπιά...

Αφέθηκες ασάλευτος σε κόσμους τρομοφθόνους
τρικλίζοντας σε άνυδρους θανάτους μοναξιά.
Χαρίστηκαν οι σκέψεις σου, φυλλάδες σ’ υπονόμους
δειλά κάθε που κύρτωνες τα χείλη στη φωτιά.

Δεν ήταν ότι έζησες στημένη ουτοπία
κ ας έπεφτες στο μπλόκο τους σαν πιόνι μπαλαντέρ.
Αδέκαστα σ’ απέλασαν σε μαύρη φαντασία
να ς έχουν τόσο απρόθυμα παλιάτσο και ζογκλέρ.

Κι αν νόημα δεν άδραξες σ’ αυτά που χες πιστέψει
κ αν μάταια πια χάθηκες στην ίδια διαδρομή.
Θα πρέπει νέφος στ’ όνειρο προς θέαμα και τέρψη
φυγάς πια αναλώσιμος σ’ οθόνης κουπαστή.

Θα σπάνε οι νυχτόψυχες θλιμμένες λεβαντίνες
σαν γόησσες ιππόκαμπες με διάσκορπα φτερά.
Οι γόπες σου καθάριες θα πέφτουν σε σεντίνες
υπέργεια θα καίγονται σε πόνου αστροφεγγιά...

Θα γράφουν οι ορίζοντες στημένα λάσπης μίλια
ο πόνος θ αναλώνεται σε πένθιμα πορνό.
Υδρόβια στα κύματα με στέρφα από κοχύλια
θα πέφτεις στο αλέγρο τους πεσκέσι στο χορό.

Θα στάζει το σινιάλο σου ιδρώτα κ’ ίσως δάκρυ
χιλιάδες μες τις χούφτες σου γοργόνες θα πενθούν.
Κρατώντας όπως πρώιμα ανάποδα την άκρη
θ’ αφήσεις στ άδεια μάτια σου τους φάρους να σβηστούν.