Όλης της Δομής είμαι το ταβάνι,
Της φύσης όλης το στεφάνι,
Στιχούργημα είμαι του Κόσμου του Ποιητή,
Η πιο σπουδαία Του γραμμή.
Η σκέψη μου σ’ Εσένα απευθύνεται
Το σώμα μου λιώμα γίνεται,
Ο τσάρος είμαι κι ο σκλάβος, σκουλήκι είμαι και Θεός,
Αξιοθαύμαστα τα υλικά, ιδιοφυής η συνταγή,
Πώς; Πότε; Πού; Άγνωστη η καταγωγή,
Αδύνατον να είμαι του εαυτού μου δημιουργός.

Είμαι δημιουργία Σου, Δημιουργέ!
Είμαι το έργο δικής Σου σοφίας,
Πηγή ζωής και αριστουργημάτων, ω Θεέ!
Είσαι της ψυχής μου σωσίας,
Το δόγμα Σου το γνωστικό επιθυμεί,
Να περάσω την άβυσσο του πεθαμού
Μες στην ανήσυχη βιοπάλη,
Το πνεύμα μου να ντύνεται στα νεκρικά,
Ν’ αναστηθώ δια μέσου του θανάτου μαγικά,
Πατέρα! στη ζωή μου άλλη.

Ασύλληπτος και άφαντος! Γιατί;
Με το μυαλό μου ανώφελα κοπιάζω,
Ενώ η φαντασία της ψυχής αδυνατεί
Ακόμη και τη σκιά Σου να σχεδιάζω.
Αλλά, όταν οι δοξασίες είναι το πρέπον,
Για τους αδύναμους θνητούς είναι αδύνατον
Με τίποτε άλλο να Σε υμνούν,
Και μόνο προς Εσένα να υψωθούν,
Μες στον απέραντο θαυμασμό να χαθούν,
Με δάκρυα της ευγνωμοσύνης να προσκυνούν.