Είπαν
μα κοιτάχτε το σπίτι μας, γεμάτο ρωγμές, μούχλα στα υπόγεια όπου αράχνες τεμπελιάζουν, αρουραίοι γεμίσαν τις αποθήκες και τρώνε τον κόπο μας, οι στέγες τρυπημένες και στάζουν στα μέτωπα μας , οι μπαλκονόπορτες ξεχαρβαλωμένες και εισβάλουν οι κατσαρίδες των οδών, οι πόρτες μας σκουριάζουν παραβιασμένες από ταυτότητες κρατικές, τερμίτες τρώνε τις σκάλες που μας οδηγούν στους εφήμερους παραδείσους μας, παντού σαπίλα και παρακμή
μα επιτέλους, γκρεμίστε αυτό το σπίτι, φέρτε πυροτεχνουργούς, συντρίψτε το από τα θεμέλια
εμείς εδώ απλά θα καθόμαστε
ήσυχοι στο σαλόνι μας.

Σαν τα πουλιά μοιάζουμε
που ενώ τους άνοιξαν το πορτάκι
κάνουνε κύκλους μέσα στο σαλόνι
το λευκό ταβάνι είναι για μας πλέον
ο ουρανός.