Αδιάντροπα και συνεχώς να αμαρταίνει,
Να χάσει το λογαριασμό των ημερών,
Με το βαρύ κεφάλι από το μεθύσι
Να μπει στο σπίτι του Θεού, τυχόν.

Να σκύβει τρεις φορές την πλάτη,
Εφτά, να κάνει το σταυρό
Κρυφά το πάτωμα το λερωμένο
Ν’ αγγίξει με το μέτωπο ζεστό.

Στο δίσκο βάζοντας το γρόσι,
Νιώθοντας τύψεις κι ενοχή
Ν’ ασπαστεί την εκατόχρονη εικόνα,
Την καταφιλημένη και φτωχή.

Μετά στο μαγαζί του, το ίδιο γρόσι να γυρίσει
Κάποιον στο λογαριασμό γελώντας,
Και το σκυλί το πεινασμένο απ’ την πόρτα
Να σπρώχνει με το πόδι, ρεύοντας.

Και κατ’ απ’ το καντήλι, δίπλα στην εικόνα
Να πίνει τσάι, κάνοντας λογαριασμό,
Μετά να ξεφυλλίζει τα χαρτονομίσματα,
Ανοίγοντας το κοιλαράδικο κομό.

Και τελικά για το βάρυπνο ξαπλώνει
Πάνω σε κλίνη ποθητή...
Ακόμη και τέτοια, ω! Ρωσία μου,
Είσαι απ’ όλους τους τόπους πιο αγαπητή.