Η σελήνη στον καθρέφτη του γραφείου
κοιτάει έξω ένα εκατομμύριο μίλια
(και πιθανώς με υπερηφάνεια, τον εαυτό της,
αλλά ποτέ, ποτέ της δε χαμογελά)
μακριά, πολύ μακριά και από τον ύπνο πέρα, ή
ενδεχομένως κοιμάται την ημέρα.

Από το Σύμπαν εγκαταλελειμμένη,
θα του `λεγε στον διάολο να πάει,
και θα `βρισκε ένα σώμα από νερό,
ή έναν καθρέφτη, όπου να κατοικήσει.
Γι’ αυτό τυλίξτε έγνοια στης αράχνης τον ιστό,
και αφήστε την να πέσει στο πηγάδι

σε αυτόν τον κόσμο τον ανεστραμμένο
όπου το αριστερά είναι πάντα δεξιά
όπου οι σκιές είναι στην πραγματικότητα το σώμα,
όπου μένουμε όλη τη νύχτα άγρυπνοι,
όπου οι ουρανοί είναι ρηχοί όσο η θάλασσα
είναι τώρα βαθιά, κι εσύ με αγαπάς.