Ω νιότη μου παρατημένη
σα μια γιρλάντα ξεφτισμένη
Να εδώ που μας προφταίνει ο καιρός
καχύποπτος, περιφρονητικός.

Από καμβά είν’ το τοπίο αυτό φτιαγμένο
Κυλάν ποτάμια αίματος πλαστά
κάτω απ’ το στολισμένο με άστρα, δέντρο,
κι ένας παλιάτσος είν’ ο μόνος που περνά.

Μια κρύα αχτίδα παιχνίδιζει και σκορπά
στο σκηνικό, της όψης σου τη παρειά.
Κρότος ρεβόλβερ, μια κραυγή βοά
και στη σκιά κάποιο πορτραίτο μειδιά.

Το πλαίσιο του κάδρου του έχει σπάσει.
Ένας αγέρας δίχως ίχνος του ν'αφήνει,
ανάμεσα στο λογικό και σε αυτό διστάζει,
ανάμεσα στο μέλλον και τη μνήμη.

Ω νιότη μου παρατημένη
σα μια γιρλάντα ξεφτισμένη
Να εδώ που μας προφταίνει η εποχή
του λόγου και της μετάνοιας μαζί.