Aυτός ο μοναχικός λόφος ήταν πάντα αγαπητός σε μένα,
και αυτός ο φράχτης από θάμνους, που κόβει τη θέα
τόσο μεγάλου μέρους του τελευταίου ορίζοντα.
Αλλά όπως κάθομαι εδώ και ατενίζω, μπορώ να δω
παραπέρα, με το μάτι του μυαλού μου, ατέλειωτες εκτάσεις,
και υπεράνθρωπες σιωπές, και απύθμενη ηρεμία,
ώσπου αυτό που νιώθω
είναι σχεδόν φόβος. Κι όταν ακούω
τον άνεμο να διαπερνά ετούτα τα κλαδιά, αρχίζω
να παραβάλλω εκείνη την ατέρμονη ακινησία με αυτόν τον θόρυβο:
και το αιώνιο έρχεται στο μυαλό,
και οι νεκρές εποχές, και η παρούσα
αυτή που ζει, και το πώς ακούγεται.
Έτσι το μυαλό μου βυθίζεται σε αυτήν την απεραντοσύνη:
και το να ναυαγείς είναι γλυκό σε τέτοια θάλασσα.