Κι όμοια τυφλός ξεσπάει,
      ανόσια βλασφημεί,
      και της Αυλής η αγέλη
      την πράξη επευφημεί.

      Του δούλου παραγγέλνει
      αγέρωχος, βαρύς,
      και ιδού, ο δούλος σπεύδει
      και επιστρέφει ευθύς.

      Δίσκους χρυσούς, κροντήρια
      βαρύτιμα κρατά,
      απ’ τον Ναό κλεμμένα,
      σκεύη του Ιεχωβά !

      Και ο Βαλτάσαρ φέρνει
      με χέρι βέβηλο
      ένα ιερό ποτήρι
      στο στόμα ξέχειλο.

      Κι αμέσως το αδειάζει
      ώς τη στερνή γουλιά
      κι εμπρός σ’ όλους φωνάζει
      με οργίλη τη λαλιά :

      « Χλεύη σου τάζω αιώνια —
      τί αν είσαι ο Ιεχωβάς ;
      Της Βαβυλώνας είμαι
      εγώ ο βασιλιάς ! »

      Δεν είχε ακόμη ο λόγος
      καλά ακουστεί ο φρικτός,
      και του άνακτα τα στήθη
      τρόμος τρυπάει κρυφός.