Ήταν η νύχτα μαύρη,
      μεσάνυχτα σχεδόν·
      σε μια βουβή ησυχία
      κοιμάται η Βαβυλών.

      Μόνο ψηλά στις σάλες
      του βασιλιά, οι πυρσοί
      σκορπούν γενναία το φως τους,
      γλεντούν οι αυλικοί.

      Εκεί ψηλά στου θρόνου
      το δώμα το χρυσό,
      δείπνο ο Βαλτάσαρ δίνει
      λαμπρό, βασιλικό.

      Γύρω του οι δούλοι στέκουν
      σε μια αμυδρή γραμμή
      και χύνουν στα ποτήρια
      αστραφτερό κρασί.

      Τρίζουν, κροτούν οι κούπες,
      γέλια παντού, φωνές,
      για του άνακτα το κέφι
      ηχούν χαράς ιαχές.

      Τα μάγουλά του τώρα
      καίνε σαν πυρκαγιά,
      στον νου του η μέθη κλώθει
      τρανή αποκοτιά.

      Έπαρση τον κεντάει,
      αλαζονεία σκληρή,
      και προς τα θεία υψώνει
      αμαρτωλή κραυγή.