Φύση, τίποτα δικό σου δε με συγκινεί, ούτ’ οι αγροί
Τροφοδότες, ούτ’ η αργυρή ηχώ των σικελικών
Ειδυλλίων, ούτε οι πομπές των εωθινών,
Ούτ’ οι οδυνηροί της φύσης εορτασμοί.

Περιγελώ την τέχνη, περιγελώ τον Άνθρωπο επίσης, ψαλμούς,
Στίχους, ελληνικούς ναούς, και πύργους σπειροειδείς
Που εκτείνουν στον κενό ουρανό οι καθεδρικοί,
Και βλέπω με το ίδιο μάτι καλούς και μοχθηρούς.

Δε πιστεύω στο Θεό, αρνούμαι κι εξομνύω
Κάθε σκέψη, κι όσο για την παλιά ειρωνεία,
Την Αγάπη, πολύ θα το `θελα κανείς να μη ξαναμιλήσει.

Κουράστηκα να ζω έχοντας το φόβο του θανάτου, σα
Μπρίκι τζάμπα πάει όπου τ’ αφρίσει και ξαφρίσει,
Η δική μου καρδιά για ναυάγια φτιαγμένη φριχτά.