Θύμηση, θύμηση, τι με θες; Το φθινόπωρο
Έκαν’ η τσίχλα να πετά σ’ εν αέρα υπότονο,
Κι ο ήλιος λόξευε τ’ ακτίνισμα μονότονο
Πάνω απ’ το δάσος το ξανθ’ όπου φύσημα κακόφωνο.

Ήμαστε μόνος και μόνη και βαδίζαμε ρεμβαστικοί,
Αυτή κι εγώ, στον άνεμο και σκέψη και μαλλί.
Ξάφνου, γυρνώντας προς εμένα βλέμμα που συγκινεί:
έκαν’ η ολόχρυση φωνή,

Γλυκιά και εύηχη φωνή, σαν κουδουνάκι αγγελικό.
Μ’ ένα μικρό χαμόγελο της απαντώ,
Και τ’ άσπρο χέρι της φιλάω, ευλαβικά.

- Αχ! τα πρώτα λουλούδια, ας είναι μυρωμένα!
Κι είθε να ηχεί τερπνό ψιθυριστά
Το πρώτο ναι από χείλι λατρεμένα.