Ακόμα μια φορά, ρωτάς
την ήσυχη ζωή σου: τι θα γίνει με σένα, ζωή,
κατά πού κατευθύνεις,
σιωπηλή, τα βήματά σου, αν το ξέρεις,
αν ίσως ξέρεις κάτι γύρω από εσένα την ίδια,
ζωή αντιμέτωπη με το ίδιο σου το κενό,
ζωή αποχωρισμένη από την αυθεντική ζωή;

Κι εκείνη ησυχάζει, αφού ξέρει
πως η μοναδική απάντηση υπερβαίνει την ερώτηση.

«Εγώ θα ήθελα», σου λέει,
«να θυμάμαι τον εαυτό μου χωρίς να με ζω καν,
ή να με ζω χωρίς σχεδόν να με θυμάμαι,
να νιώθω ακόμα μια φορά το άγγιγμα των πραγμάτων
χωρίς να μπορώ να συλλογιέμαι ύστερα κάποια σκιά
από το άγγιγμα της σκιάς των πραγμάτων,
να με ζω στο μέγεθος ενός πόνου
που γεννιέται απ’ το παρόν το πιο ηδονικό
και όχι στην επισφαλή ειρήνη και σχεδόν μεταθανάτια
των κουραστικών τελετών, των δουλικών θέσεων».

Σου λέει αυτά τα λόγια
τα οποία η σιωπή καταβροχθίζει
σε άλλο απόγευμα πιο πολύ
κορεσμένη από τον ίδιο της τον εαυτό.

Κι εσύ, που ρώταγες,
παίρνεις το δρόμο προς κάθε απάντηση
δεν είναι παραπάνω από ένα όριο ακόμα που σε χωρίζει
από μια νέα ερώτηση.