Τον καιρό εκείνο ήμουν είκοσι χρονών
κι ήμουν τρελός.
Είχα χάσει μία χώρα
είχα όμως κερδίσει ένα όνειρο.
Κι αν είχα αυτό το όνειρο
τίποτ’ άλλο δεν είχε σημασία.
Ούτε το να δουλεύω ούτε το να προσεύχομαι
ούτε να μελετάω μέσα στα ξημερώματα
δίπλα με τα ρομαντικά σκυλιά.
Και τ’ όνειρο ζούσε στο ευρύχωρο του πνεύματός μου.
Ένα δωμάτιο ξύλινο,
μισοσκιασμένο,
μέσα σε κάποιον απ’ τους πνεύμονες του τροπικού.
Και φορές φορές μέσα μου επέστρεφα
και τ’ όνειρο επισκεφτόμουν: άγαλμα που έγινε αιώνιο
μέσα σε στοχασμούς υγρούς,
ένα λευκό σκουλήκι που στριφογυρίζει
στην αγάπη.
Μία αγάπη ανεξέλεγκτη.
Ένα όνειρο μέσα σε άλλο όνειρο.
Και ο εφιάλτης μου έλεγε: θα μεγαλώσεις.
Θ’ αφήσεις πίσω τις εικόνες του πόνου και του λαβύρινθου
και θα ξεχάσεις.
Αλλά τον καιρό εκείνο, το να μεγαλώσεις θα ήταν έγκλημα.
Είμαι εδώ, είπα, μαζί με τα ρομαντικά σκυλιά
Κι εδώ θα μείνω.