Ήθελα από καιρό
να σου γράψω.
Αλλά δεν ερχόταν η κατάλληλη στιγμή
για να μ’ ακούσεις.
Τώρα νομίζω πως το γράμμα μου
θα σε βρει
να κάθεσαι σ'εκείνο το τσιμεντένιο τοιχάκι,
δίπλα στη σκιά της ελιάς,
και ν'ακούς το μεσημέρι να πλησιάζει.
Πίστεψέ με, δεν ήξερα πως
οι διαχωριστικές γραμμές,
τα φανάρια
και τα σύμβολα
μπορούν να προαναγγείλουν
χωρισμούς και εποχές
χωρίς το αυτονόητο της επικοινωνίας.
Μου έχει λείψει
η λευκή φανέλα
και η πυτζάμα με τα ίδια σήματα.
Ένα πρωινό νομίζω μου είχες πει:
"Eσύ θα κοιμάσαι στην πλάτη μου
κι εγώ θα ταξιδεύω για χάρη σου".
Όλο τον κόσμο να κατακτήσουμε μαζί,
να φορέσουμε το φως της ανατολής
και να κρυφτούμε στον καπνό
και στα τσιγάρα
- όχι από αυτοκαταστροφή,
μονάχα από ανάγκη να καταλάβουμε.

Τώρα είναι αργά πια •
έσβησα το φως στην κουζίνα
και ο σκύλος ανασαίνει από ευχαρίστηση,
έχει συντροφιά απόψε τις ανάσες μας,
κι ας μας χωρίζει πάντα
μια Ιερουσαλήμ,
την ώρα που κανείς δεν μπορεί να καταλάβει
πώς τόσοι στρατιώτες πέφτουν καταπάνω μας.

(Σ’ αγαπώ κι ας είναι τρέλα).