Όπως απλώνεται η Καλαμάτα
σου δείχνω το πιο λαμπερό μονοπάτι.
Στο μεταξύ ο πατέρας με περιμένει
ήσυχος και σκεπτικός
για να με παρηγορήσει.
"Δεν ήρθε ο επισκέπτης, μου λέει,
αλλά εσύ πάντα να θυμάσαι
την ξύλινη σκάλα που σ’ ανέβαζα παιδί
και το διάτρητο φως του φθινοπώρου".

Μαζεύω τα πράγματά μου βιαστικά.
Πιέζομαι εδώ μέσα.
Οι τοίχοι έχουν μνήμη.
Η σιωπή είναι ηλεκτρισμένη.

Την ώρα που φεύγω
θέλω να σε φιλήσω.
Σταμάτα να κλαις.
Δεν μπορεί κάθε φορά που ονειρεύεσαι
να σου κλέβουν το παρτέρι,
να σου στερούν τη χαρά του γυρισμού.

Εντάξει, λες μέσα σου,
στο κάτω κάτω δε χρωστάω τίποτε σε κανέναν.
Στο μόνο που χρειάζεται ν’ απολογηθώ
είναι στη μνήμη
και στην κυρία Πολυδούρη
καθώς ξεφύλλιζε τα χειρόγραφα του φθινοπώρου.