Βουλιάζω στους ξεχασμένους βάλτους
που μια νύχτα
μου αφηγήθηκε ο παππούς παραμύθια
με σκιές φαντάσματα γενναίων
Νύχτες και νύχτες λέει περιφέρονταν
σε βαλτόνερα και ραγάζια με νερόφιδα
παλεύοντας με λήθη αόρατη
Τα ψάρια παράξενα μεγάλα
μύριζαν το βούρκο
που έβοσσκαν ανάμεσα στις καλαμιές
γλυκό φάι σε στάση οκλαδόν

Κατρακυλώ στον κάμπο
που μια μέρα με ταξίδεψε η μνήμη
Υγρές οι νύχτες
ακουμπούσαν σε κορμιά βρεγμένα
Πόθοι ανεκπλήρωτοι
κρυφοί καημοί
όνειρα κρεμασμένα στους γερμένους φράχτες
Χέρια ροζιασμένα
κρατούσαν χώματα αφυδατωμένα
Ήταν μέρες που τα ύγραιναν με δάκρυ
που ξέφευγε κρυφά στις άκρες των ματιών
στάλαγμα πίκρας δυστοπίας

Λαμπύριζαν αμέτρητα τ’ αστέρια
Ανάσκελα με σκέπασμα τον ουρανό
μάταια τα μετρούσαμε
Ο ύπνος δεν άφηνε ποτέ το μέτρημα να τελειώσει
ή γιατί
έτσι κι αλλιώς δεν είχε τελειωμό το μέτρημα
Και τα φεγγάρια κάποτε πασιφαή
στάλαζαν
ήχους αλλόκοτης σιωπής
Ήταν και νύχτες σκοτεινές τρομαχτικές
που παραμόνευαν αόρατα αερικά
τέρατα ζωόμορφα
που στέκονταν στην άκρη απειλητικά
αλλά πάντα σιωπηλά

Τα βάτα στα ρουμάνια
οι ακακίες στις αυλές
οι λεύκες στα τρεχούμενα νερά
όλα τσαλαβατούν σ’ ερειπωμένους χρόνους
Σκάβανε τη γη με μαυρισμένα νύχια
φτάχναμε εφήμερα ποτάμια
ταξιδεύαμε με χάρτινες βαρκούλες
όχι μακριά
στο διπλανό χωριό
Αλήθεια δεν ξέραμε αλλού να πάμε

Αυτός ήταν ο τόπος μου
Δεν ήταν ουτοπία
Αν και ηχούσε σαν Ευτοπία.