Είναι φορές που η ζωή μου μου τη δίνει
αλλάζω σχήμα και μορφή σαν πλαστελίνη.
Αυτός ο ήλιος να ξυπνήσω δεν μ’ αφήνει
τι να σου κάνει η καφεΐνη.

Είναι φορές που ο αέρας λιγοστεύει
βλέπω γύρω μου τον κόσμο να στενεύει
και τον πήχη ως τα ύψη να ‘χει ανέβει
όμως κανείς εν με πιστεύει.

Κι ένα τραγούδι πάντα παίζει σε ριπλέι
κι όλο το ίδιο ξαναλέει.
Είναι που χώρια σου ο κόσμος πια δε λέει,
αυτός ο κόσμος πια δε λέει.

Είναι μεγάλη αδικία κι είναι κρίμα
που όποτε φεύγεις να μην κάνω ούτε βήμα.
Έχω ζωή δίχως φωνή σαν παντομίμα
δεν με κρατάει άλλο το νήμα.

Η ίδια πάντα μουσική, οι ίδιοι στίχοι
άλλες αγάπες που καμιά δεν είχε τύχη.
Όλες με γέλασαν ζωή να σου πετύχει
είναι απλά να μη σου τύχει.

Κι ένα τραγούδι πάντα παίζει σε ριπλέι
κι όλο το ίδιο ξαναλέει.
Είναι που χώρια σου ο κόσμος πια δε λέει,
αυτός ο κόσμος πια δε λέει.