Άντρα μου, ταίρι της αγάπης μου,
εσένα η ψυχούλα σου πλανιέται
και το κορμί σου λιώνει άκαυτο και άλουστο. ( χ2 )

Εμένα θα μ’ αρπάξει θαλασσινό σκαρί
κι επάνω στα φτερά του, ταξιδεύοντας,
στο Άργος θα με πάει, με τα πολλά τα άλογα
και με τα τείχη τα κυκλώπεια, τα πέτρινα,
που χαίρονται τον ουρανό.

Στις πύλες μπρος πλήθος παιδιά
σαν τα τσαμπιά δακρύζουν και στενάζουν
και βογκούν, βογκούν.

Αλίμονο, μανούλα μου, μονάχο κι ορφανό
οι Αχαιοί με παίρνουν από τα μάτια σου μακριά.
πάνω στο μαύρο το σκαρί, στην αλμυρή θάλασσα.