Ένα καιρό ήμουνα πουλί
και μ’ αγαπούσανε πολύ,
αχ, πουλί που κελαηδούσα
στα ψηλά κλαριά πετούσα.

Τώρα μου ‘κόψαν τα φτερά
δεν έχω πια ελευθεριά,
δεν μπορώ πια να πετάξω
και σε σένανε να φτάσω.

Περνώ ένα έρημο στρατί
παν’ τα ματάκια μου βροχή,
αχ, στρατί το μονοπάτι
βάσανα που ‘χει η αγάπη.

Το μονοπάτι μ’ έβγαλε
στην κόρη που με γλένταγε,
αχ, σε μια σαν βγει στην πόρτα
που την αγαπούσα πρώτα.