Χθες λίγο πριν απ’ το πρωί
και με μια βαριά ψυχή απ’ το σπίτι μόνος βγήκα.
Πήρα δρόμους και στενά
σοκάκια σκοτεινά που ζούνε μόνο νύχτα.

Αχ, πόσα θέλω να σου πω
και δε βρίσκω μαγικό στην καρδιά σου να τρυπώσω.
Να γκρεμίσω τους φραγμούς
κι όλους μου τους δισταγμούς στο πατάρι να κλειδώσω.

Κάνε με να μη σε θέλω
κι ούτε μια στιγμή να μη σ’ αντέχω,
μια αφορμή δως μου να φύγω μακριά,
Πιάσε με να μη θυμάμαι τ’ όνομα σου
και το χρώμα απ’ τα μαλλιά σου,
άσε με να μη σε ξέρω πια.

Χθες λίγο πριν απ‘ το πρωί
κι αφού κάπνισα πολύ, μόνος μου τα ήπια.
Μέτρησα τις αντοχές
και χωρίς αναστολές ένα χέρι μου τα είπα.

Πως ο κόμπος ο σφιχτός
όταν δεν λύνεται αυτός πρέπει κάπως να τον κόψεις.
Μα πως με μάτια δακρυσμένα
και τα νεύρα τσακισμένα το ανάστημα να ορθώσεις.

Κάνε με να μη σε θέλω
κι ούτε μια στιγμή να μη σ’ αντέχω,
μια αφορμή δως μου να φύγω μακριά,
Πιάσε με να μη θυμάμαι τ’ όνομα σου
και το χρώμα απ’ τα μαλλιά σου,
άσε με να μη σε ξέρω πια.