Τα κομψά τα λευκά τα κρεμώ στη κρεμάστρα
αιωρούμενες μνήμες σε πουλόβερ παλιά
μας φορούν φλυαρούν και μιλάνε με τα άστρα.
Νοσταλγούν τις στιγμές που μετρούσαν φιλιά
θορυβούν ξενυχτούν κι ακουμπούν στη θερμάστρα.
Κι ας πέφτει παγετός
εντός μας και εκτός.

Κεντητά και πλεκτά όπως μία πλεκτάνη
από έξω το κρύο και από μέσα εμείς
με παλτό πυρετό και καινούργιο φουστάνι.
Πριν να μπουν στον Κριό Ουρανός και Ερμής
ντεκολτέ αμπιγέ κι ο καφές στο φλιτζάνι.
Χαρμάνι εκλεκτό
μας λέει το γραφτό.

Φόρεσα τη λύπη
τη θέλω δίχως φόδρα τη σιωπή.
Όλα ξηλωμένα
για να τα ράψω πάλι απ’ την αρχή.

Τα λινά τα σεμνά τα πολύ φορεμένα
ζαρωμένα από μια τρυφερή αγκαλιά
τα φαρδιά τα στενά που θυμίζουν εσένα.
Και τα τζιν που φοράς μοναχά στη δουλειά
τ’ ακριβά τα φτηνά στους αγκώνες τριμμένα.
Γιακάδες κεντητοί.
λιακάδα και γιορτή.

Φόρεσα τη λύπη
τη θέλω δίχως φόδρα τη σιωπή.
Όλα ξηλωμένα
για να τα ράψω πάλι απ’ την αρχή.