Μου ‘πες, Περσεφόνη, δεν θα ‘ρθεις
δεν αντέχεις άλλο μοιρασμένη.
Ούτε ένα σου δάκρυ πια δεν βγαίνει
στο σκοτάδι διάλεξες να ζεις.

Δεν μπορείς ν’ ανέβεις τα σκαλιά
κι αν σε συγκινεί του κόσμου η λάμψη.
Φαίνεται πως έχεις πια ξεγράψει
των αλκυονίδων τα φιλιά.

Μα εγώ, μιλάω στο σκοτάδι
το φως ανταποκρίνεται, εσύ σωπαίνεις.
Φωνάζω μέσα στο πηγάδι
μα η φωνή μου σβήνεται, εσύ βαθαίνεις

Στο άδυτο του Άδη η ώρα επιβραδύνεται,
σ’ ακούω που ανασαίνεις.
Κι όμως είσαι ζωντανή, εμένα περιμένεις
κι όμως είσαι ζωντανή, πιο ζωντανή πεθαίνεις.

Μου πες, σε μαγέψαν οι σκιές
και η μυρωδιά απ’ το λιβάνι
τώρα ο Πλούτωνας δώρα σου κάνει
για να σε κρατήσει στις φωτιές.

Δεν φοβάμαι να ‘ρθω να σε βρω
πήρα και το χάρτη απ’ τον Ορφέα
μόνο που φοβάμαι τη ρομφαία
απ’ τα λόγια σου και την ηχώ
γιατί εγώ μιλάω στο σκοτάδι.