Ρώτησα πού πήγανε τα βράδια,
βράδια που είχαν το δικό σου χρώμα,
γίνανε αμέτρητα σκοτάδια
και μια πίκρα που έμεινε στο στόμα.

Μεσάνυχτα, Θεσσαλονίκη,
μεσάνυχτα κι εσύ μακριά,
το χάδι σου που δεν μου ανήκει
σκορπάς σε κάποια ξένη αγκαλιά,
μεσάνυχτα, Θεσσαλονίκη,
πολλά τ’ αστέρια στο Ντεπό
κι η νύχτα που έρχεται, μ’ αφήνει
στης απουσίας σου τον πανικό.

Ρώτησα πού πήγαν’ τα φεγγάρια
που με τ’ άρωμά μου είχες μεθύσει
και τα ίχνη σου απ’ τα μαξιλάρια,
ρώτησα, ποιο χέρι θα τα σβήσει.

Μεσάνυχτα, Θεσσαλονίκη,
μεσάνυχτα κι εσύ μακριά,
το χάδι σου που δεν μου ανήκει
σκορπάς σε κάποια ξένη αγκαλιά,
μεσάνυχτα, Θεσσαλονίκη,
πολλά τ’ αστέρια στο Ντεπό
κι η νύχτα που έρχεται, μ’ αφήνει
στης απουσίας σου τον πανικό. ( χ2 )