Ένα καράβι απ’ τον Περαία
έχει σαλπάρει για μακριά,
μα κάποιος ναύτης που είναι μέσα
το νου του πάντα τον έχει στη στεριά,
μα κάποιος ναύτης που είναι μέσα
το νου του πάντα τον έχει στη στεριά.

Ο καπετάνιος είν’ στο τιμόνι
κι άλλοι δουλεύουν στη μηχανή,
κι ο ναύτης μόνος μπροστά στην πλώρη
αναστενάζει για μια μελαχρινή,
κι ο ναύτης μόνος μπροστά στην πλώρη
αναστενάζει για μια μελαχρινή.

Μα ο λοστρόμος πάει και του λέει:
"Μη συλλογιέσαι κι ανησυχείς.
πως έχεις δίκιο καταλαβαίνω,
φουρτούνες τέτοιες περάσαμε κι εμείς.
Πως έχεις δίκιο καταλαβαίνω,
φουρτούνες τέτοιες περάσαμε κι εμείς."

Καπεταναίοι και τόσοι άλλοι,
λοστρόμοι, ναύτες, μηχανικοί,
καθένας έχει και τον καημό του,
έτσι είμαστ’ όλοι εμείς οι ναυτικοί,
καθένας έχει και τον καημό του,
έτσι είμαστ’ όλοι εμείς οι ναυτικοί.