Όσο περνάνε τα χρόνια σε κυνηγάνε στιγμές
μήπως και τους πεις μαζί σου αν έχεις όσα θες
αν νιώθεις άνετα ή αν είσαι ευτυχισμένος
αν είσαι αλλιώς μή δείξεις φοβισμένος
θα γίνει ο χρόνος λόγια και παντού θα τ’ ακούς
σαν παλιά μοιρολόγια σε καινούριους καιρούς
και με το ψέμα αγκαλιά θα μοιάζουνε παντοτινά
και η θλίψη θα φορέσει γιορτινά
γι’ αυτό σου λέω, μή σε βαραίνει άλλο το χθες!
μ’ ένα ψέμα σου καλό κέντησε όλες τις πληγές
για ν’ αποφύγεις όλα, όσα μάζεψα εγώ
χωρίς να ξέρω γιατί και κοντεύω να πνιγώ
απ’ ό,τι θέλω κι απ’ ό,τι θέλουν από ‘μένα
τελευταία φορά, που τα’ χω χαμένα
θα κάνω ό,τι έκανα παλιά χωρίς να ξέρω γιατί
με τους ήχους κι απλά θα γράφω στο χαρτί
γι’ αυτά, που πήρα χωρίς να ξέρω αν τα θέλω
γι’ αυτά, που έδωσα και τώρα πίσω δεν τα θέλω
κι όσα νόμιζα ότι μου κάτσανε καλά
σας τα χαρίζω, δε θέλω τίποτα πια

Μήπως θέλεις τ’ όνειρό σου ντυμένο καλά;
δε θέλω τίποτα πια!
το χαμένο σου ιδρώτα μήπως θες σε φράγκα πολλά;
δε θέλω τίποτα πια!
μήπως θέλεις μια κλεμένη παλιά αγκαλιά;
δε θέλω τίποτα πια!
ή μήπως θες απ’ τη ζωή την τελευταία γουλιά;
δε θέλω τίποτα πια!

Λες να θέλω να σκεπάσω όσα έχω φτύσει;
αφού μια ανάσα μπορεί να με γκρεμίσει
και να βγάλει απ’ την ψυχή μου τα κρυμμένα
που έχω πληρώσει δυο φορές δεν είναι κλεμμένα
λες να θέλω μια αγκαλιά που να μυρίζει όπως παλιά;
και μια μούσα με κατάξανθα μαλλιά;
να μ’ ακουμπάει το φαρμάκι στις πληγές μου με τη γλώσσα
όχι δε θέλω! έμαθα τόσα
λες να θέλω να μετρήσω τον χαμένο μου ιδρώτα
και να τον φτιάξω χαρά και φως όπως και πρώτα
να τον αφήσω να κυλάει με το αίμα
αν θα μ’ αγγίξεις δε θα `ναι ψέμα
λες να θέλω να μοιραστώ τη μοναξιά μου;
με κάποιον που ζητάει κάτι από μένα στη σκηνή μπροστά μου;
Και να τ’ αφήσω δυο λόγια από έναν μύθο του βάλτου
για να τα κάνει με το ζόρι δικά του
όχι δε θέλω! Να μπει στη λάσπη κι έτσι να με δει
η ζωή γιατί δε με γουστάρει από παιδί
γιατί δεν ήξερα τι ήθελα αλήθεια από παλιά
και δε μου φτάνει η τελευταία της γουλιά

Μήπως θέλεις τ’ όνειρό σου ντυμένο καλά;
δε θέλω τίποτα πια!
το χαμένο σου ιδρώτα μήπως θες σε φράγκα πολλά;
δε θέλω τίποτα πια!
μήπως θέλεις μια κλεμμένη παλιά αγκαλιά;
δε θέλω τίποτα πια!
ή μήπως θες απ’ τη ζωή την τελευταία γουλιά;
δε θέλω τίποτα πια!

Μήπως φοβάσαι και δε θες τίποτα πια;
Μήπως θυμάσαι όσα είχες πάρει αγκαλιά;
Μόνο αν θες να σε λυτρώσω απ’ τα παλιά
Εδώ έχω πιες, την τελευταία σου γουλιά

Τίποτα!