Είναι παράξενο αν το σκεφτείς
στο πιο ασήμαντο που ζω στο πιο μικρό.
Να μην υπάρχει πια το εμείς
μ’ ένα εγώ κι ένα εσύ κυκλοφορούμε
λέμε πως είμαστε καλά όμως δε ζούμε.

Πες ότι θες μόνο μην πεις ότι ξεχνάμε
ξέρεις καλά, ξέρω κι εγώ πόσο πονάμε.
Και όταν λες ψέματα πια στον εαυτό σου
θα ‘ναι σαν μια, μια αγκαλιά απ’ τον εχθρό σου.
Πες ότι θες μόνο μην πεις πως το αντέχω
αφού εσύ, είσαι ότι έχω και δεν έχω.

Βλέπουμε φίλους καίμε στιγμές
σ’ ένα παράλληλο μαζί, τόσο μακριά.
Κι όμως εγώ να θέλω ότι θες
είναι η απόσταση ένα ψέμα, μας αλλάζει
κι είναι το λάθος με σωστό τόσο που μοιάζει.

Πες ότι θες μόνο μην πεις ότι ξεχνάμε
ξέρεις καλά, ξέρω κι εγώ πόσο πονάμε.
Και όταν λες ψέματα πια στον εαυτό σου
θα ‘ναι σαν μια, μια αγκαλιά απ’ τον εχθρό σου.
Πες ότι θες μόνο μην πεις πως το αντέχω
αφού εσύ, είσαι ότι έχω και δεν έχω.