Ξημέρωμα
οι ανάσες των πουλιών
σμίγουν με τις φυλλωσιές των δέντρων
που αψηφούν τον χρόνο
είναι ο χρόνος
τα φύλλα τους πλαταίνουν στους αιώνες
οι κορμοί τους
φορούν δαχτυλίδια αρραβώνων
με το τραγούδι των σπουργιτιών
που αλλάζει μελωδίες
μόνο και μόνο για να χωρά
στη στιγμή
οι στιγμές αλλάζουν
μόνο και μόνο για
το τραγούδι τους
η ζωή οφείλει να ακολουθεί
Έξω απ’ την ανάγκη οι ρίζες των δέντρων
λαχταρούν τη γη
για να ελευθερώσουν στον άνεμο τις προσδοκίες τους,
οι στιγμές των ανθρώπων
χαράζουν τη γη
για να κατοικήσουν στο διάφανο οι πολύχρωμοι ανθοί
των προσπαθειών τους
Οι άνθρωποι είμαστε ρίζες που νικούν το χώμα
με τον αγώνα του πνεύματος
που δεν υποτάσσεται
στις σκοτεινές ωδίνες των παθών, των μικροψυχιών,
της απάθειας, του χαμού,
οι άνθρωποι είμαστε η φλόγα ενός ονείρου
που βλέπουν τα φύλλα των δέντρων
όταν λικνίζονται στη βροχή,
τις νύχτες που τ’ αστέρια ξαγρυπνούν.